Ja, hoor, dadelijk kreeg ik nog een diploma.
Ik keek naar het meisje achter de bar en de mannen aan het tafeltje naast ons.
‘Help me!’ schreeuwden mijn hersens. ‘De witpakken zijn gevaarlijk! Ze hebben een microchip in mijn hoofd gestopt, zodat ze mijn gedrag kunnen sturen!’
Ik klemde mijn lippen op elkaar. Het had geen zin. Al na een paar woorden zouden de witpakken de alarmknop indrukken om me te laten stoppen. En zelfs als ik uit mocht praten: wie zou mijn verhaal geloven?
Ik hoorde de witpakken al zeggen: ‘Hij zit in een psychiatrische inrichting. We dachten dat hij wel toe was aan verlof maar…’ En dan zouden ze een rondje naast hun slaap draaien. ‘Waanideeën.’
Nee, dikke kans dat niemand een vinger zou uitsteken als ik werd weggevoerd. Ze zouden hoogstens bang voor me zijn.
Louis en ik hebben de opname van de buitenproef helemaal beluisterd. Zoals ik al verwachtte stond er niets geheimzinnigs op, niets waar ik niet zelf bij was geweest, niets wat ik me niet meer kon herinneren.
‘Zie je nou wel,’ zei Louis.
Ik rammelde hem door elkaar. ‘Niet net als de rest worden! Hoe langer die chip in je kop zit, hoe raarder je gaat doen. We moeten elkaar scherp houden.’
‘Oké, oké.’
‘En het klopt juist precies met wat er in het dossier stond. Ik ben nu pas klaar met de buitenproef, dat heeft die witpak zelf gezegd. Daarná krijg je pas een opdracht.’ ‘Vertel nog eens van dat krantenartikel,’ zei Louis.
Toen ik klaar was, had hij zijn oude vechtlust terug. ‘Geef dat recordertje maar aan mij. Ik voel dat er een opdracht aan zit te komen.’
Het maalde de hele nacht door mijn hoofd: de witpakken kunnen me vermoorden zonder dat er een haan naar kraait. Mijn familie en vrienden denken nu al dat ik dood ben, dus niemand zal me missen als ik echt van de aardbodem verdwijn.
Zou Boy One ook als vermist zijn opgegeven? Misschien wilde zijn moeder niet geloven dat hij zomaar kon verdwijnen. Is ze daarom zelf op onderzoek uitgegaan en ten slotte bij CooperationX en het grijze gebouw uitgekomen? Ik zie telkens weer voor me hoe ze door die bewakers werd meegesleept. Wat hebben ze met haar gedaan? Opsluiten, chippen… Die witpakken zijn overal toe in staat. Eigenlijk is het maar goed dat mijn moeder me niet komt zoeken. Ik wil niet dat zij en Kathy gevaar lopen.
Louis’ gevoel heeft hem niet bedrogen. Tijdens het huiswerkuur werd hij opgehaald. Toen hij langs me liep, legde hij zijn hand op zijn broekzak en knipoogde.
De avondzoemer is al gegaan, maar Louis is nog steeds niet terug. Als ze het recordertje maar niet ontdekt hebben!
Louis is net door de witpakken teruggebracht. Ik wachtte op het klikje van het deurslot en daarna nog een paar minuten tot de voetstappen op de gang waren weggestorven. Toen waagde ik het pas om te vragen: ‘En?’
‘We gingen naar de Pizza Hut en daarna bowlen, want daar is die witpak met die paardenstaart gek op,’ fluisterde Louis. ‘Maar voor zover ik weet, heb ik geen opdracht gekregen.’
Dat zullen we dan nog wel eens zien! Of beter gezegd: horen.
We zijn naast elkaar op het bovenste bed gaan zitten. Louis bedient met zijn rechterhand het memorecordertje, in zijn linkerhand heeft hij het staaflampje, dat hij op mijn notebook richt. Ik ga zo snel mogelijk proberen te schrijven, zodat hij het geluid niet al te vaak stil hoeft te zetten. Het is jammer dat ik geen steno ken.
Inderdaad! De volgende tekst was zo slordig geschreven dat ik het haast niet kon lezen, ook al was het mijn eigen handschrift. En dan stonden er ook nog afkortingen in het verslag. De L was niet moeilijk, die stond natuurlijk voor Louis. Over wpm en wpv moest ik iets langer nadenken…
Witpakman en witpakvrouw! Maar wat was nou de opdracht?
Motorgeronk van het busje.
Wpm praat over zijn zieke hond, wpv geeft tip over een bepaald soort droge brokken.
(‘Die onzin hoef je niet op te schrijven,’ zegt Louis. ‘Dat weet ik allemaal nog.’)
Louis is inderdaad met de witpakken naar de Pizza Hut geweest. Er volgt een opname van een dik halfuur, of zeg maar: een marteling, want ik moet nu de hele tijd aan een Cheezy Crust denken die ik niet kan krijgen. (‘Doorspoelen?’ vraagt Louis, die leest wat ik schrijf.
Ik durf het niet, wie weet missen we iets belangrijks.)
Ze stappen weer in het busje, opnieuw motorgeronk.
Wpv: Hier linksaf, parkeer daar maar onder die bomen.
L: Wat is dat?
(Louis gaat ineens rechter zitten en gebaart dat ik moet schrijven. Doe ik al!)
Wpm: Zie je dat witte huis aan de overkant?
L: Met die overkapping boven de voordeur?
(Louis zet het geluid af. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik dat heb gezegd.’
Zie je nou wel dat ik gelijk heb! ‘Zet aan!’ roep ik.)
Wpm: Precies. Ik wil dat je daar dit pakketje aflevert.
L: Wat zit erin?
Wpv: Dat hoef jij niet te weten.
L: Waarom lever je het dan zelf niet af?
Wpm zucht: Het is geen gewone bezorging. Je moet inbreken. Het enige verschil is dat je iets achterlaat in plaats van meeneemt.
(‘Nou ja!’ Louis ademt sneller. ‘Eerst sluiten ze me op omdat ik een kraak heb gezet en dan geven ze daarna de opdracht om ergens in te bre…’
‘Stil nou,’ zeg ik. ‘Ik wil het verder horen.’)
L: En als ik dat nou niet wil?
Wpv: Dan drukken we op de knop en dan doe je het toch. L: Maar jullie hebben me juist naar de instelling gebracht omdát ik heb ingebroken.
Wpv en wpm lachen.
Wpv: Precies!
Wpm: In de woning is een alarminstallatie geplaatst. Als je binnenkomt hangt het kastje meteen rechts naast de voordeur. Alleen de benedenverdieping is beveiligd, dus lijkt het me slimmer om via het balkon aan de achterkant van het huis naar boven te klimmen.
L lacht ongelovig: Zonder touw, zeker?
Gerammel. Een klikje, als van een koffer die opengaat.
L: Wow!
Wpv: Er is één slaapkamer met een tweepersoonsbed. Daar moet je zijn. Je legt het pakketje in een kastlade tussen bijvoorbeeld zijn sokken of stropdassen, zodat het lijkt alsof de eigenaar het daar heeft verstopt.
Wpm: Verstop het ook weer niet té goed. Die sukkels met hun huiszoekingsbevel moeten het wel kunnen vinden. Wpm en wpv grinniken.
Wpv: Hier. O, en ervandoor gaan heeft geen zin. We vinden je toch meteen terug en reken maar dat de consequenties niet aangenaam zijn.
(‘Je totale geheugen wissen,’ mompelt Louis. ‘Nee, dat is inderdaad niet aangenaam.’)
Wpm: We moeten opschieten. Over een uur komen ze thuis.
Wpv: Haast je, Six. Neem mee wat je nodig hebt.
Zachte onherkenbare geluiden. Een autoportier gaat open en weer dicht.
Voetstappen.
L: Straks weet ik het misschien niet meer, maar dit is duidelijk een opdracht. Ik moet een pakketje in een huis wegleggen en… O, dat staat er natuurlijk al op. Het is een stille straat. Niemand merkt dat ik de tuin in loop. Ik ben nu bij de zijkant van het huis. De witpakken hebben me een touw met een haak eraan meegegeven, een schroevendraaier, een zaklamp en een glassnijder. En dat o zo belangrijke pakketje. Ik wil weten wat erin zit.
Geluid van scheurend papier.
L: Het ziet eruit als waspoeder, maar waarschijnlijk is het cocaïne of zoiets. Waarom zou ik het anders in dat huis moeten leggen? Hoe weet ik trouwens dat dit cocaïne is? Licht gehijg.
L: Ik sta nu bij het balkon. Ik ga de haak omhooggooien tot hij achter de balustrade blijft haken.
Tok.
L: Hè, mis. Tweede poging.
Tok. Tok. Tok. Tok rrr.
L: Gelukt! Ik moet oppassen dat de recorder niet loslaat tijdens het klimmen. Hé, Sam, straks hebben we bewijzen, man.
Zachte, bonkende geluiden.
L: Ik ben nu bijna boven. Optrekken. Shit, mijn been… Ja, nu sta ik op het balkon. Het is stil hier. De sukkels hebben de sleutel aan de binnenkant in het slot laten zitten. Wel een dure alarminstallatie aanschaffen…
Krrrr.
L: Ik heb een gaatje in het raam gemaakt en steek er nu mijn hand doorheen. Sleutel omdraaien. Binnen.
Deur die open- en weer dichtgaat.
L: Ik sta in een chique werkkamer met dik, donkergroen tapijt. Ik zie een bureau en een leren stoel op een draaipoot. Het zwarte koffertje naast de kast is volgens mij een laptop. Aan de muur hangen ingelijste diploma’s.
Judge T. Pierre. Waarom moet ik in het huis van een vooraanstaande rechter coke neerleggen? Ik trek een bureaula open. Alleen maar pennen en een sudoku-puzzel-boekje. De tweede la is niet veel beter, rekenmachine, passer… Derde la. Op slot! Gelukkig heb ik een schroevendraaier.
Gemorrel. La die opengaat.
L: Een schrijfblok met wat vage kreten. Waarschijnlijk kan ik beter op de laptop kijken. Hoewel…
Geritsel van papier.
L: Hier staat dat CX volgens T.P. met voorkennis aandelen heeft gekocht. Nog een aantekening: niemand lijkt te weten hoeveel vliegvelden, olieraffinaderijen en wapenfabrieken CX al in haar bezit heeft en…
CX! Dat moest CooperationX zijn!
L: Au! Shit! Rotzakken.
Stilte.
L: Ik wilde verder lezen, maar dat lukte dus niet meer. Ik moest en zou ineens opschieten. Die stomme witpakken
met hun alarmkoord, natuurlijk. Ik ben nu in de slaapkamer en leg het pakje in de la.
Geluid van de la. Stilte. Voetstappen (op het balkon, denk ik). Verschillende zachte geluiden en daarna weer voetstappen en open- en dichtslaande autoportieren.
Wpm: Geef je spullen hier. Kon dat niet sneller? Wat heb je al die tijd zitten doen?
L: Ik was zenuwachtig, ik moest ineens poe…
Wpv: Rijden, daar zijn ze! Die malloot is veel te vroeg terug.
L: Wie? De bewo…
Geronk van het busje.
Wpv: Wat is het toch een geweldige uitvinding. Nog een paar seconden en dan kan hij zich niets meer van het afgelopen uur herinneren.
Ik balde mijn vuist. Ze waren Louis’ geheugen aan het wissen! Nou ja, in ieder geval het gedeelte van de inbraak, zodat hij straks nergens van wakker zou liggen en dus ook niet moeilijk ging doen. En omdat hij niets wist, kon hij ook niets aan de andere boys doorvertellen. Het bowlen was geen beloning voor goed gedrag maar een excuus om je afwezigheid in de instelling te verklaren. Gevolg: rust in de tent en de acties van de witpakken bleven geheim.
Tenminste, dat dáchten ze…
Wpm: Had mijn vrouw maar zo’n ding. Die vergeet nooit iets. Als ik ook maar één keer in de fout ga, moet ik het tien jaar later nog horen.
Gegrinnik.
Wpm: Oké, we zijn bijna bij Big Lebowski.
Wpv: Ik tel tot drie, dan is Six weer bij zijn positieven. Eén, twee…
L: Waar ben ik?
Wpm: In de auto, waar anders? Vanavond haal ik meer strikes dan jij, wedden?
(‘De opschepper,’ zegt Louis.‘Dit weet ik nog wel.’)
We hebben de rest van de opname ook nog afgeluisterd. Geluiden van het bowlingcentrum, wat opmerkingen over en weer, maar niets nieuws of onbekends voor Louis.
Het loopt al tegen de ochtend. We moeten hoognodig gaan slapen!
Ik legde mijn hoofd op mijn knieën. Waar was ik aan begonnen? CooperationX was nog veel groter en complexer dan ik had gedacht. Ze hielden zich niet alleen bezig met het implanteren en uittesten van microchips, maar met nog veel meer illegale praktijken. Ik kon me er wel een voorstelling van maken hoe het verder was gegaan. Na een zogenaamde anonieme tip had Jones waarschijnlijk voor een huiszoekingsbevel gezorgd. De woning van de rechter zou van onder tot boven doorzocht worden, met als grote finale de vondst van het pakje cocaïne in de la.
Dat betekende linea recta het einde van rechter T. Pierres carrière.
Ik dacht aan de stick met namen en adressen. Er stonden ook rechters bij.
Moest T. Pierre soms het veld ruimen zodat iemand anders zijn plaats in kon nemen? Een corrupte rechter die CooperationX altijd de hand boven het hoofd zou houden?
14
Tijdens het avondeten bracht een witpak een nieuwe jongen binnen. Hij is twee koppen kleiner dan ik en heeft felle zwarte ogen.
‘Boy Eight.’ De witpak duwde hem naar een vrije stoel. ‘Ga daar maar zitten.’
‘Ik heet Steve, hoor,’ zei de jongen.
Iedereen stopte met eten en keek hem ontzet aan. Ik speelde het spelletje ‘wij zijn braaf en aangepast’ mee, maar Louis grinnikte. Ik gaf hem een schop onder tafel.
‘We noemen je voortaan Eight,’ zei hij toen vlug tegen Steve. ‘Een nieuwe naam, een nieuw leven met nieuwe kansen. Welkom in de groep.’
Toen moest ík moeite doen om mijn lachen in te houden.
‘Goed gesproken, Six!’ riep Two.
Steve heeft nog geen microchip. Hij klaagde over het eten en zei dat het belachelijk was dat we allemaal dezelfde kleding moeten dragen.
Helemaal mee eens!
Tijdens het luchten zat Steve met zijn rug tegen het hek. Coach Two was met zijn gebruikelijke training bezig en de andere boys stonden een stukje verderop met een witpak te praten. Te slijmen, zou Five een paar maanden geleden nog gezegd hebben. Nu deed hij zelf net zo hard mee.
Louis en ik lieten ons bankje in de steek en slenterden op Steve af. In zijn blik zat een mengeling van afweer en verlangen naar contact.
‘Valt niet mee, hè?’ vroeg ik, terwijl ik me naast hem op de grond liet zakken. ‘Om hier te zijn, bedoel ik.’
Hij schokschouderde. ‘Kan mij het schelen. Ik ben zo weer weg.’
‘Vergeet het maar.’ Louis ging op zijn hurken zitten. ‘Wij hebben ook een keer geprobeerd om ervandoor te gaan, maar de nachtwacht snapte ons.’
‘De nachtwacht?’ Steve was ineens vol aandacht. ‘Hoe kwamen jullie dan op de gang? Mijn deur zat de hele nacht op slot.’
Louis deed zijn mond al open. ‘We…’
Ja, hoor, ga het even rondbazuinen, dacht ik. Als iemand van het pasje hoorde, kwamen we hier nooit meer vandaan. ‘…zagen de deur openstaan,’ zei ik snel. ‘Foutje van de witpakken. Ze hadden hem niet goed dichtgedaan.’
Louis keek even verbaasd, maar ik geloof dat hij het daarna wel snapte.
‘O.’ Steve sloeg zijn benen over elkaar. ‘Zo veel mazzel heb je maar één keer. Je kunt beter een bom maken.’ Hij maakte een vuist en deed zijn hand weer open. ‘Boem, een gat in de muur, waardoor je kunt ontsnappen.’
‘Moet je wel weten hoe dat moet,’ zei Louis.
‘Makkelijk zat. Als je maar de juiste spullen hebt.’ Steve keek ons opschepperig aan. ‘Ik heb op school een wc laten ontploffen. Man, alles zag zwart van de rook en de gang stond blank. De leraren schrokken zo erg dat ze ons meteen naar huis stuurden. Een vrije dag, zo maar midden in de week.’