Four Blondes (4 page)

Het huis lag een eindje van de weg en aan de voorkant bevond zich een lang, groen gazon waar alles al in gereedheid was gebracht voor een spelletje croquet. Het was een klassiek huis met dakspanen, ergens rond 1920 gebouwd voor een rijk gezin met een hele horde kinderen en veel personeel. Het huis had een grote veranda en op de tweede verdieping een balkon dat helemaal rondom het huis liep. Zack reed door tot aan de voordeur. 'Kom mee, kom mee, liefste, dan zullen we eens zien -' zei hij, terwijl hij uit de auto sprong en haar hand pakte. Hij deed de deur open. 'Echt een huis voor pleziertjes,' zei hij en keek rond. 'Goed dan, ik verwacht van je dat je een hoop ondeugende spelletjes speelt.'

'Zoals?'

Zack rommelde in een papieren zak. 'Proviand,' zei hij, en hield een fles wodka en een grote plastic fles tonic omhoog.

Janey lachte wat nerveus.

Zack verdween in de keuken en kwam terug met twee glazen. 'Proost,' zei hij, terwijl hij de glazen hief.

'Cheers,' zei Janey. 'Op een geweldige zomer.'

Zack kwam achter haar staan. Hij legde een arm om haar middel en drukte haar tegen zich aan. 'Wat zit er toch achter, achter al die onzin over een geweldige zomer?'

Janey draaide zich om en glipte uit zijn greep. 'Niets.'

'Er moet iets achter zitten. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo geobsedeerd is door de zomer. Ik werkte 's zomers altijd in de fabriek.'

'Dat geloof ik graag,' zei Janey zachtjes.

Hij wees in haar richting en schudde zijn vinger. 'Je moet antwoord geven op mijn vragen. Dat is een van de regels. Ik raak nogal gauw verveeld, maar op dit moment ben ik geïnteresseerd. In jou. In alle mannen die jou voor mij hebben gehad.'

'Wat?' vroeg Janey.

'Dit kan nog leuk worden,' zei Zack. 'Hou je van coke?'

'Coca-Cola?'

'Cocaïne,' zei Zack, gespeeld geduldig - vervolgens: 'Je bent niet al te slim, hè? Die indruk had ik de eerste keer ook al, maar toen dacht ik nog dat ik me misschien had vergist.' Hij ging op een bank bij de salontafel zitten, keek naar haar op en lachte. 'Maar goed, in dit soort situaties is intelligentie ook geen vereiste. Als je maar avontuurlijk bent ingesteld.'

'Ik gebruik geen cocaïne,' zei Janey gereserveerd.

'Zonde,' zei Zack. 'Ik hield je voor een echte liefhebber.' Hij tikte wat cocaïne op de salontafel, rolde een bankbiljet tot een kokertje en snoof het op - hield zijn hoofd achterover en inhaleerde diep, met het bankbiljet nog in zijn neusgat. Janey staarde hem aan en hij ving haar blik op. 'Ga nou niet het brave Amerikaanse meisje uithangen, wil je?' verzocht hij.

'Wie zegt dat ik dat niet ben?'

'Ach, schei toch uit,' zei Zack. Hij stond op, liep naar haar toe, raakte haar haren aan. 'Ik heb je hier niet uitgenodigd om mijn vriendin te worden.'

'Waarom heb je me dan wel uitgenodigd?'

'Heb ik niet gedaan. Je hebt jezelf uitgenodigd, weet je nog?'

'Val dood,' zei Janey zachtjes.

'Kom hier,' zei hij. 'Ga zitten. Kind, je bent al even doorzichtig als die blouse die je draagt. Iedereen weet wat voor spelletje je speelt. Je bent beschikbaar - gedurende de zomer. Vooropgesteld dat de man in kwestie rijk genoeg is. Ik wil in ieder geval weten waarom.'

'Omdat ik gewoon een leuke zomer wil hebben,' schreeuwde Janey. 'Wat is daar mis mee?'

'Maar jé doet helemaal niets,' zei Zack. Hij nam nog een lijntje.

'Ik doe niets omdat ik niets wil doen. Ik hoef niets te doen.'

'Het raakt je niet echt, hè Janey?'

'Nee.' Ze haalde haar schouders op. 'De seks kan fantastisch zijn, maar dat zegt nog niks, de man in kwestie blijft toch niet bij me. Dus waarom zou ik mannen niet op hun eigen terrein verslaan? Hen gebruiken. Ik ben een feministe, Zack,' zei ze - waardoor ze zich op een of andere manier weer wat beter voelde.

'Aha, de moderne vrouw doet van zich spreken,' zei Zack. 'Hoe oud ben je?'

'Achtentwintig,' zei Janey, achteloos liegend. Ze loog al zo lang over haar leeftijd, uit beroepsmatige overwegingen, dat ze het zelfbijnawas gaan geloven.

'Je ziet er ouder uit,' zei hij, en lachte. 'Je gebruikt mannen, maar je stelt zelf totaal niets voor. Je denkt dat je er revolutionaire denkbeelden op nahoudt, maar dat is niet zo. Jouw denkbeelden zijn irritant en kinderachtig.'

'En die van jou niet?'

'Nee, toevallig niet,' zei Zack. 'Ik ben wat jullie yankees een selfmade man noemen. Alles wat ik heb, heb ik eigenhandig opgebouwd.' Hij stak een sigaret op. 'Maar gaandeweg is me iets merkwaardigs opgevallen. Ik ben mijn emoties kwijtgeraakt. Mijn vermogen om iets te voelen. Doordat ik voortdurend mensen moet naaien om datgene te krijgen wat ik denk te willen hebben.' Hij lachte. - Die tanden! dacht Janey. - 'Dus je ziet, jij en ik hebben veel gemeen.'

'Ik heb zo mijn redenen,' zei Janey.

'Dat geloof ik meteen, maar die zijn ongetwijfeld zeer platvloers,' zei hij. Janey reikte over de bank en gaf hem een klap. Hij greep haar pols. 'Goed zo,' zei hij, 'je krijgt de smaak te pakken.'

'Ik ben niet platvloers,' siste Janey.

'En of je dat bent,' zei hij. Hij drukte haar met haar rug tegen de bank. Ze stribbelde niet al te veel tegen. 'Vernedering,' zei hij in haar gezicht - ze kon zijn adem ruiken - 'dat is het enige wat er nog rest voor mensen zoals wij. Vernedering. Dat is de enige manier waarop wij nog iets kunnen voelen.'

'Je bent niet helemaal lekker,' zei Janey.

'Mee naar boven. En snel,' zei hij. Hij greep haar hand. Hij stoof met twee treden tegelijk de trap op. 'Hier kijk ik al de hele week naar uit.' Hij trok zijn overhemd en zijn broek uit. Daaronder droeg hij een goedkope, groezelige onderbroek, gerafeld bij de pijpen. Hij draaide zich om en trok zijn onderbroek naar beneden - zijn billen zaten onder de puistjes. 'Geef me billenkoek, mam!' riep hij.

'Ik ben je moeder niet,' zei Janey.

'Geef me billenkoek, mam! Alsjeblieft!'

Janey wist niet wat ze moest doen, dus begon ze te gillen. Ze deinsde achteruit, in de richting van het raam, dat openstond. Ze klom eruit, het balkon op. Vervolgens rende ze naar de rand en sprong op het dak - en vervolgens op de grond.

'Auwwww,' kermde ze. Ze bleef een paar minuten roerloos liggen. Toen hoorde ze voetstappen de trap af komen, de voordeur zwaaide open - Zack kwam op haar af, nog altijd naakt, met een sigaret in zijn hand. 'Sta op, stomme trut. Je hebt niks.'

'Val dood,' zei Janey.

'Ik zou het zeer op prijs stellen als je het pand zo snel en zo onopvallend mogelijk zou willen verlaten,' zei Zack. Waarna hij weer naar binnen ging en waarschijnlijk nog een lijntje cocaïne nam.

Janey hinkte naar binnen - ze kwam langs Zack - hij keek niet op - ze ging naar de keuken en pakte de telefoon.

'Toe, wees alsjeblieft, alsjeblieft thuis,' smeekte ze - en daarna: 'Goddank.' Ze begon te huilen. 'Met mij. Er is iets afschuwelijks gebeurd. Ik was met die Engelsman en hij flipte gewoon. Ik ben bang. Ja. Ja...' - snotterend - en gaf het adresdoor. Daarna ging ze naar de veranda en wachtte.

Twintig minuten later kwam er een Range Rover aan scheuren over Further Lane. De bestuurder liet de oprit links liggen en stoof over het gras, waardoor diverse onderdelen van de croquetset in de rondte vlogen. De Range Rover stopte voor het huis en Harold stapte uit. Hij hield het portier open. 'Taxi,' zei hij.

Zack kwam met een handdoek om zijn middel naar buiten rennen. 'Je hebt het goed verkloot,' zei hij tegen Janey. 'Je hebt een kans gekregen. We hadden de hele zomer samen kunnen zijn. Je hebt het zelf verknald.'

'Laat haar met rust,' zei Harold.

Zack sloeg geen acht op hem en liep achter Janey aan, die naar de auto hinkte. 'Ga jij maar weer lekker terug naar je joodse jongens, bij wie je je veilig voelt.'

Harold deed een stap naar voren. 'Zeg, nou moet je eens even goed luisteren, klootzak. Je houdt je gedeisd. Je bent hier in Amerika, hier zeg je zulke dingen niet.'

'O nee?' lachte Zack. Hij nam een trekje van zijn sigaret. 'Ik zeg godverdomme wat ik wil.'

'Als mijn advocaten je in hun klauwen hebben, kom jij de eerste jaren de rechtszaal niet meer uit,' zei Harold rustig. Hij stapte in de auto en sloeg het portier dicht.

'Ja, ja, het zal ook niet,' riep Zack. 'Kut-yankees. Jullie verpesten alles met die teringadvocaten van jullie.' Hij trok de handdoek op en liep het huis weer in.

Harold manoeuvreerde de auto achteruit het grasveld af. 'Jezus Christus, Janey,' zei hij.

'Harold,' zei Janey. Ze sloeg haar handen voor haar ogen. 'Ik kan het nu even niet aan om ook nog eens een preek te krijgen, oké?'

'Ik wilde je helemaal geen preek geven, schat. Ik wil alleen weten of alles goed met je is. Hij heeft je toch niet -''Nee,' zei ze.

'Wie is die griezel?'

'Zack Manners,' zei Janey. 'De Engelse platenproducer.'

'Die vervloekte Engelsen ook altijd,' zei Harold. 'Laat ze toch teruggaan naar Engeland, waar ze thuishoren. Maak je maar geen zorgen,' zei hij, en gaf een klopje op Janey's hand, 'ik zal ervoor zorgen dat hij persona non grata wordt in East End. Hij zal nergens meer kunnen reserveren.'

'Je bent een schat, Harold, en dat meen ik,' zei Janey.

'Ik weet het,' zei Harold.

'Ik wilde gewoon een leuke zomer,' klaagde Janey een uur later, toen ze op een bed in een privé-kamertje in het South-hampton-ziekenhuis lag. 'Net als toen ik zestien was.'

'Sssst,' zei de verpleegster. 'Iedereen zou willen dat hij weer zestien was. Tel maar terug van honderd tot één en ga lekker slapen.'

Zestien. Dat was de zomer waarin Janey van een lelijk eendje in een schoonheid was veranderd. Tot die tijd was zij het mollige kind met het vreemde gezicht geweest in een familie van schoonheden. Haar vader was 1 meter 87, op en top een Amerikaan, de plaatselijke huisarts. Hij had altijd gewild dat Janey verpleegster zou worden, zodat ze een goede echtgenoot zou vinden. Haar moeder was Française en absoluut volmaakt. Janey was het middelste kind, ingeklemd tussen een broer en een zus die geen kwaad konden doen. Terwijl de rest van het gezin kalfsvlees met een champignonroomsausje at, zette Janey's moeder haar een halve krop ijsbergsla voor. 'Als je niet afvalt, vind je nooit een man. Dan zul je moeten gaan werken. Niets is zo onaantrekkelijk als een vrouw die werkt,' zei ze dan.

'Ik wil dierenarts worden,' zei Janey.

De zomers, die allemaal in de country club werden doorgebracht, waren een gruwel. Janey's moeder, slank, gebronsd, in een Pucci-badpak, deed niets anders dan ijsthee drinken en flirten met de strandwachten en later met de vrienden van haar zoon, die aan haar voeten lagen. Janey's broer en zus zaten allebei in het zwemteam en waren kampioen van de staat. Janey, met haar dikke buik en stevige dijen, wist zich nergens in te onderscheiden. Op haar veertiende, toen ze voor het eerst ongesteld werd, zei haar moeder: 'Janey, je moet voortaan heel goed uitkijken met de jongens. Jongens maken vaak misbruik van meisjes die niet aantrekkelijk zijn, omdat jongens weten dat zo'n meisje - hoe zal ik het zeggen - wanhopig is. Naar aandacht snakt.'

Toen werd Janey zestien. Ze werd tien centimeter langer. Toen ze die zomer op de country club kwam, herkende niemand haar. Ze ging de Pucci-badpakken van haar moeder dragen, jatte haar lippenstift, rookte sigaretten achter het clubhuis. De jongens waren niet bij haar weg te slaan. Haar moeder betrapte haar toen ze onder de picknicktafel met een jongen zat te zoenen en gaf haar een klap in haar gezicht. Dat was het moment waarop Janey wist dat ze had gewonnen. 'Wacht maar af,' zei Janey, 'ik zal je overtroeven.'

'Je kunt mij niet overtroeven.'

'En of ik dat kan.'

De zaterdag nadat Janey van Zack's dak was gesprongen liet ze zich op Media Beach in Sagaponic zien in gezelschap van Redmon Richardly. Haar voet zat in het gips en Redmon hielp haar, hinkend en wel, over het zand. Hij installeerde haar op een badhanddoek en ging een eindje zwemmen. Allison kwam op haar af rennen. 'Is het echt waar?' vroeg ze buiten adem.

'Wat precies?' vroeg Janey. Ze leunde achterover, steunend op haar ellebogen, zodat haar magnifieke lijf beter uitkwam. 'Dat Redmon en ik wat met elkaar hebben, bedoel je?'

'Nee, dat van gisteravond.'

'Niks tegen Redmon zeggen, en al helemaal Zack's naam niet noemen,' zei Janey.

De avond ervoor waren Janey en Redmon onderweg naar de Hamptons even bij club Twenty-Seven gestopt. Zack was er ook geweest - hij liep langs Redmon en zei: 'Er is altijd wel weer iemand zo gek. Sucker - zo zeggen jullie yankees dat toch?' Redmon was hem aangevlogen. Sindsdien vertelde Redmon iedereen die het maar wilde horen dat Zack verliefd was op Janey, maar dat zij omwille van hem bij Zack was weggegaan, en dat Zack daarom helemaal over de rooie was.

Het was een ietwat vertekend beeld van de situatie, maar Janey voelde niet de geringste behoefte dat recht te zetten.

Het jaar daarop besloot Janey zelf een zomerhuis te huren. Dat zou waarschijnlijk tot op zekere hoogte afzien betekenen, aangezien het soort huizen waarin zij gewend was te vertoeven de bewoners vermoedelijk enkele tonnen per seizoen kostte. Desondanks had ze sterk het gevoel dat het haar een veel beter 'imago' zou opleveren als ze onafhankelijk was, al zou dat betekenen dat ze het zonder zwembad, tuinman, kok en auto zou moeten stellen - en misschien zelfs wel zonder vaatwasser.

Maar dat was nog altijd verre te verkiezen boven wat ze de zomer daarvoor met Redmon en Zack had moeten doorstaan. Eén opmerking van Zack speelde voortdurend door haar gedachten, als een liedje dat je maar niet uitje hoofd kunt zetten: 'Je bent beschikbaar - gedurende de zomer. Vooropgesteld dat de man in kwestie rijk genoeg is.' Het was één ding om het met rijke mannen aan te leggen, maar het was iets heel anders wanneer mensen je als hoer gingen beschouwen. Op een dag - misschien zelfs over niet al te lange tijd - zou Janey waarschijnlijk met een van die rijke mannen in het huwelijk moeten treden. Ze zou tot over haar oren verliefd op hem moeten zijn, maar dan nog - het zou nooit wat worden als die rijke man vernam dat zijn aanstaande bruid de reputatie van prostituee genoot. Janey had inmiddels wel begrepen dat de meeste rijke mannen, hoewel ze er diep in hun hart van overtuigd waren dat vrouwen eigenlijk allemaal hoeren waren, het niet erg op prijs stelden als je het ook daadwerkelijk was.

En dus liet Janey ergens in februari, toen het tijd werd om over zomerhuizen na te gaan denken, weten dat ze op zoek was.