Four Blondes (7 page)

'Wat heb ik jou lang niet gezien,' zei Joel.

Ze waren op weer een ander feest, ter ere van een nieuwe website, dat in weer een andere rokerige, snoeihete club werd gehouden. Het was februari en iedereen zweette als een otter. Janey boog zich voorover zodat Joel een kus op haar wang kon drukken.

'Wauw,' vervolgde hij. 'Wie zijn al die mensen?'

'Ik zou het niet weten,' zei Janey, en lachte. 'Het lijkt wel alsof er niemand van ons oude groepje meer uitgaat.'

'Hier moet je wel een rijke man aan de haak kunnen slaan. Die internetlui zijn toch allemaal miljardair?'

'Ze zijn oersaai!' schreeuwde Janey boven het lawaai van de mensenmassa uit. 'Bovendien huur ik deze zomer zelf een huis.'

'Nou, dit is een van de laatste keren dat ik ga stappen. Ik krijg een kind. Of liever gezegd, mijn vriendin krijgt een kind.'

'Wat leuk.'

'Helemaal niet. Ik wilde het net uitmaken. Ik probeer het al jaren uit te maken, en toen was ze opeens zwanger. Maar ik wil toch niet met haar trouwen. Ik heb gezegd: "Ik wil best samenwonen, en ik zal de rekeningen betalen, maar het blijft jouwverantwoordelijkheid.'"

'Wat lief van je,' zei Janey sarcastisch.

Haar sarcasme ontging hem. 'Ja, vind ik zelf ook wel. Zeg... waarom heb je me nooit verteld dat je zo'n betoverend zusje hebt?'

'Waar heb je het over?'

'Je zus. Patty. Dan had je me met haar in contact kunnen brengen en me al deze ellende kunnen besparen.'

'Volgens mij heeft ze al een vriend,' zei Janey. Ze liep bij hem vandaan. Patty! Overal waar ze kwam had men het over Patty en haar vriend, Digger. Janey had in geen jaren meer aan Patty gedacht, maar plotseling was ze uit het niets opgedoemd. Ze woonde al vijf jaar in New York, maar Janey had nooit enige aandacht aan haar besteed en zag haar alleen met de feestdagen bij hun ouders, en zelfs dan was het alsof ze allebei in een totaal andere stad woonden.

Maar dit jaar lag het allemaal anders.

Janey had nooit gedacht dat het nog eens echt iets zou worden met Patty, die altijd het oogappeltje van hun ouders was geweest maar uiteindelijk toch niet was uitgegroeid tot een echte schoonheid - ze had aanleg om dik te worden en was dan ook gemiddeld zo'n tien kilo te zwaar. Maar op mysterieuze wijze leek er nu toch iets van haar terecht te zijn gekomen. Patty, die vijf jaar jonger was dan Janey, was meteen na haar studie naar New York verhuisd en had een baan gevonden bij VHI, als een of andere assistente. Wat ze, naar Janey's mening, ook maar moest blijven.

Maar zomaar ineens was Patty opgebloeid. Ze was nu een of andere hotshit tv-producent (New York Magazine had haar opgenomen in een artikel over aanstormend jong talent), ze was afgevallen en ze had een heus vriendje - een bleke, ziekelijk ogende jongen die Digger heette en in wie iedereen de nieuwe Mick Jagger zag.En nu doken Patty en Digger ineens overal op - of in ieder geval overal waar Janey zich vertoonde. Zodra ze een club binnenkwam was er altijd wel een of andere pr-meisje dat zei: 'Hé, Janey, je zus is er ook', waarna ze haar over een smalle trap naar boven leidde en een fluwelen koord optilde, waarachter haar zus zich bevond, samen met Digger, onderuitgezakt op een muurbank, met een sigaret in haar hand en vrijwel altijd met een zonnebril op, gestoken in de nieuwste East Village-mode - zoals een broek van zilverfolie. 'Je zus is echt te gek,' fluisterde het PR-meisje steevast.

'Hai,' zei Patty dan, en drukte haar sigaret uit.

'Hallo,' zei Janey. Haar 'hallo' klonk altijd enigszins vijandig. Niet dat ze Patty niet mocht, maar het was eerder dat Patty en zij elkaar niets te vertellen hadden. Zo bleven ze dan een poosje zitten, elk een andere kant op kijkend, totdat Janey zei: 'Zeg, hoe is het eigenlijk met mama?'

'Ik word echt helemaal gestoord van mama,' zei Patty dan gretig, blij dat ze iets hadden om over te praten. 'Ze belt me nog steeds één keer per week op om te vragen wanneer ik nou eindelijk eens ga trouwen.'

'Bij mij heeft ze de moed al opgegeven,' zei Janey dan. Om eerlijk te zijn belde hun moeder haar zelden. Ze gaf niet eens genoeg om haar om te zeuren over trouwen.

En nu had haar kleine zusje Patty het opeens helemaal gemaakt. Voor het eerst van haar leven voelde Janey zich oud. Patty was tenslotte echt zevenentwintig. Ze had een betere huid, maar het was niet alleen de buitenkant die jonger was - Patty had iets prils. Dit wereldje was nieuw voor haar en alles wekte haar enthousiasme. 'Zal ik je eens wat vertellen?' zei ze op een avond tegen Janey, terwijl ze van pure opwinding bijna haar glas omstootte. 'Ik kom in een modereportage in Vogue ! En ik - ik - ben gevraagd voor een rol in een film over downtown New York. Te gek, hè?'

Janey had niet de moed om te zeggen dat het waarschijnlijk geen van beide ooit echt zover zou komen, maar ze voelde hoe ze onwillekeurig met een afkeurende blik haar lippen op elkaar perste, als een oude vrouw. Als alles rozengeur en maneschijn was, waarom had Janey dan het gevoel dat Patty en zij op een volstrekt andere planeet leefden? En dat alle andere mensen zich op Patty's planeet bevonden, en niet op die van haar?

Janey deed al enige maanden haar uiterste best om Patty's naam niet in de mond te nemen, alsof ze haar zou kunnen doen verdwijnen door haar te verzwijgen. Maar dat bleek niet het geval. Janey stortte haar hart uit bij Harold.

'Ik begrijp niet hoe het... heeft kunnen gebeuren,' zei Janey, op een toon die veel luchtiger was dan ze zich voelde. 'Ik bedoel het niet lullig, Harold', - terwijl dat precies was hoe ze het bedoelde - 'maar na haar zestiende had niemand meer oog voor Patty. Ze was gewoon de zoveelste vormeloze puber.'

'Misschien wilde ze niet de strijd met jou aanbinden,' zei Harold. Ze bevonden zich op een galadiner voorafgaand aan de première van een balletvoorstelling. De avond stond in het teken van de Midwinternachtsdroom en de vloer was bezaaid met sterretjes en kunstsneeuw.

'Ze was kansloos tegenover mij,' zei Janey. Ze stak een hand uit en raakte even het pièce de milieu aan, een wit gespoten miniatuur kerstboom waar roze rozen in waren gestoken. 'Bovendien, waarom zou ze dat willen?'

'Volgens mij heb jij te kampen met een aanval van onvervalste, doodgewone jaloezie. Je hebt het gevoel dat zij iets van haar leven weet te maken, en jij niet. Jij zou ook eens iets

moeten doen...'

'Maar dat heb ik gedaan, Harold. Ik heb van alles -' 'Makelaardij! Je moet makelaar worden. Dat is de sleutel tot het succes.'Janey sloeg haar ogen ten hemel. In de afgelopen zes maanden waren zij en Harold goed bevriend geraakt, wat heerlijk was omdat hij haar meenam naar chique diners en haar geld gaf om de huur te betalen zonder er iets voor terug te verlangen. Helaas was hij, nadat Janey hem van Zack en Redmon en Bill had verteld, vastbesloten haar te helpen een carrière op te bouwen. Dat zou allemaal nog niet eens. zo erg zijn geweest als zijn ideeën over het sóórt werk dat Janey zou moeten gaan doen niet zo verschrikkelijk cliché waren, waardoor Janey het nauwelijks kon opbrengen er serieus op in te gaan.

Twee weken daarvoor was hij er nog van overtuigd geweest dat ze juridisch medewerkster moest worden - 'Je hebt een goed stel hersens, Janey, daar moet je wat mee doen.' - en de week daarvoor begeleidster van minderbedeelde kinderen - 'Dat leidt de aandacht af van je eigen problemen.' 'Ja, maar dan heb Ik geen geld meer om te eten.' Deze week was het de makelaardij.

'Kunnen we het alsjeblieft over Patty hebben?' vroeg Janey, 'Ik heb het gevoel alsof ze heimelijk probeert mijn plaats in te nemen.'

'Patty is het probleem niet. Je moet zorgen dat je iets doet wat je bevrediging schenkt. Patty redt zich wel.'

'Daar twijfel ik niet aan,' zei Janey zachtjes. 'Maar ik zie mezelf gewoon niet als makelaar.' Ze nam een slokje van haar champagne en liet haar blik door de zaal glijden. Ze zaten aan een van de beste tafeltjes. Makelaar! Ze kende vrouwen die dat waren geweest. Te treurig voor woorden. Het was één ding om Janey Wilcox, het model, te zijn, maar het was een heel ander verhaal om Janey Wilcox, de makelaar, te zijn.

'Waarom niet? Het zou geknipt voor je zijn,' zei Harold, en pakte zijn vork. 'Wie zou er nou geen huis van jou willen kopen? Je zou in de Hamptons kunnen gaan werken. Daar ken je alle huizen die de moeite waard zijn toch al van binnen en van buiten.' 'Ik heb er in ieder geval gewoond.

'Je hoeft alleen maar een beetje je best te doen, en verder - nou ja, ik betaal het cursusgeld wel. Met alle plezier.'

De hele zaal leek te draaien. Er bleef iemand bij hun tafeltje staan om even gedag te zeggen. Er werden foto's gemaakt.

'O Harold, zie je mij al als makelaar?' vroeg ze ongedurig, en smeet haar servet op tafel. Ze droeg haar haar in pijpenkrullen, die ze uit het gezicht droeg. Haar borsten puilden bijna uit de ivoorkleurige, met kralen bezette bustier. Haar huid was verblindend wit en ze wist dat het geheel de aanblik bood van 'een Elizabethaanse sprookjesprinses'. Ze was zonder twijfel een van de mooiste vrouwen in de zaal, zo niet de allermooiste.

'Janey,' zei Harold geduldig. 'Kijk nou naar de feiten. Je woont in een tweekamerappartement in de East Side. Je hebt niet eens een portier beneden. Je zit op zwart zaad. Je bent niet geïnteresseerd in die mannen die juist wel eens heel geschikt voor je zouden kunnen zijn -'

'Met geschikt bedoel je saai?'

'Nee, ik bedoel een gewone man die niet voortdurend van huis is en die op zondagmiddag sport kijkt. Een man die echt van je houdt.'

'Maar ik zou nooit van zo'n man kunnen houden. Snap je dat dan niet?'

'Heb je ooit echt van iemand gehouden, Janey?'

'Ja, toevallig wel.'

'Van wie dan?'

'Gewoon, zo maar iemand. Toen ik nog jonger was. Drieëntwintig.'

'Zie je nou? Gewoon zo maar iemand. Je zegt het zelf.'Janey schoof haar sla naar de andere kant van haar bord en deed er het zwijgen toe. Het was belachelijk om Charlie 'gewoon zo maar iemand' te noemen, omdat hij alles behalve zo maar iemand was, maar het had geen zin om dat aan Harold uit te leggen. Ze had Charlie leren kennen tijdens een fashion shoot toen zij drieëntwintig was en hij eenentwintig - hij deed het modellenwerk bij wijze van grap, om zijn vader te stangen - en het was liefde op het eerste gezicht geweest. Charlie kwam uit een rijke familie van oliebaronnen in Denver - het gerucht ging dat hij op zijn achttiende verjaardag zestig miljoen dollar had geërfd. Maar het was niet zijn geld dat hem zo aantrekkelijk maakte. Ze dacht meer aan de dag dat hij Rollerblades had gekocht en in een smoking over Fifth Avenue had geskeelerd. De Valentijnsdag dat hij haar had rondgereden, achter in een bloemistenbusje dat helemaal vol rozen lag. Of de verjaardag waarop hij haar een mopshondje cadeau had gedaan dat Popeye heette en dat ze in babykleertjes staken en zo de appartementengebouwen van hun vrienden binnen hadden weten te smokkelen. Hij noemde haar Willie - een afkorting van Wilcox, zei hij - en hij was de enige man die haar ooit geestig had gevonden.

Ze woonden anderhalf jaar samen toen hij een ranch in Montana kocht, met tweeduizend hectare grond. Hij wilde trouwen, zich daar vestigen en vee gaan fokken. Hij wilde cowboy worden. Janey dacht dat dit een van zijn grappen was. Ze zei dat hij de enige drieëntwintigjarige ter wereld was die niets liever wilde dan trouwen en kinderen krijgen. Maar het was hem ernst.

'Ik kan toch niet naar Montana verhuizen en op een ranch gaan wonen?' had ze geroepen. Haar carrière begon net vorm te krijgen. Ze had net de rol in die film aangeboden gekregen. Ze was ervan overtuigd dat naar Montana verhuizen gelijkstond aan levend worden begraven. Alles wat ze had bereikt zou voor niets zijn geweest.In het begin belde hij haar geregeld op de set. 'Ik ben om vier uur vanochtend opgestaan. Ik heb om negen uur geluncht!' riep hij dan opgetogen. 'We hebben vierhonderd stuks vee bijeengedreven.' Tegen de tijd dat de opnamen afgelopen waren en de film een kassucces was geworden en zij dacht dat er een carrière als actrice voor haar in het verschiet lag en vervolgens tot de ontdekking kwam dat dit niet het geval was, was hij met zijn vroegere middelbareschoolvriendinnetje getrouwd.

'Janey! Smile!' zei een fotograaf. Janey deed wat er van haar werd verlangd en liet haar hoofd op Harold's schouder rusten. Harold gaf een klopje op haar hand. 'Waarom trouw jij niet?'vroeg ze.

Harold schudde zijn hoofd. 'Je weet dat ik op zijn vroegst pas wil trouwen als ik zestig ben.'

'Dan ben je bijna dood.'

'Mijn vader is pas met mijn moeder getrouwd toen hij zestig was. En zij vijfentwintig. Ze waren heel gelukkig samen.'

Janey knikte. Ze had dit verhaal eerder gehoord, maar wat Harold er niet bij vertelde was dat zijn vader was overleden toen hij zeventig was, en dat Harold een angstig jongetje was geweest dat door zijn moeder en twee tantes was grootgebracht in een benauwd flatje aan Fifth Avenue - met als gevolg dat Harold in de anale fase was blijven steken en elke dag een uur op de plee doorbracht, en nog steeds elke zondag bij zijn oude moeder op bezoek ging. Het was allemaal zo stompzinnig. Als mannen als Harold nou gewoon deden wat ze moesten doen en een beetje verantwoordelijkheidsgevoel toonden - dat wil zeggen: trouwen en kinderen krijgen - dan zouden vrouwen als Janey zich geen zorgen hoeven te maken hoe ze het hoofd boven water moesten houden en hoe ze moesten zorgen dat er - gatver - brood op de plank kwam. Begreep Harold dan niet dat er geen enkele baan was waarin ze evenveel zou kunnen verdienen als hij - tenzij ze een beroemde filmster werd - al deed ze nog zo haar best?'We hadden inmiddels al getrouwd kunnen zijn en kinderen kunnen hebben. Sta je daar wel eens bij stil?'

'Kinderen!' zei Harold. 'Ik ben zelf nog een kind. Maar doe me een lol en denk eens na over wat ik net zei. Oké?'

Janey knikte.

'Ik kan je niet eeuwig geld blijven lenen,' zei hij kalm.

'Nee, natuurlijk niet,' zei Janey. Ze pakte haar vork en richtte al haar aandacht op haar kreeftquadrille. Het was ook altijd hetzelfde met rijke mensen. Eerst hielpen ze je een paar keer, om vervolgens, hoe rijk ze ook waren en hoe weinig het bedrag in kwestie ook voor ze betekende, de kraan dicht te draaien. Ze wilden niet gebruikt worden.

En dan was er nog het Swish Daily-incident.

Janey bevond zich in de showroom van de ontwerper, waar ze de kleding voor zijn modeshow kreeg aangemeten, toen hij plotseling binnenkwam, één blik op haar wierp en kreet: 'O, mijn God! Die heupen!'